Η βροχή έπεφτε ακατάπαυστα εδώ και 2 ώρες, από την στιγμή που ο ήλιος είχε χαθεί και το φεγγάρι είχε πάρει πια την θέση του.
Το χώμα πλέον είχε μετατραπεί σε λάσπη, ενώ κάθε δέσμη φωτός είχε εξαφανιστεί.
Ο μόνος ήχος που ακουγόταν στον έρημο βάλτο, ήταν ο ελαφρύς βηματισμός ενός παιδιού.
Το μικρό αγόρι, προχωρούσε φοβισμένο, μέσα στο κρύο της νύχτας, δίχως δίνοντας σημασία στην βροχή, ψάχνοντας για κάποιο μέρος να προφυλαχτεί.
Είχε απομακρυνθεί πολύ από το χωριό, αυτό το ήξερε καλά, αλλά κάτι μέσα του, του έλεγε πως έπρεπε να πάρει αυτήν την κατεύθυνση. Πως αν το έκανε θα άλλαζε ριζικά η ζωή του.
Η λάσπη κολλούσε πάνω στα μικρά παπουτσάκια του καθώς αυτό προχωρούσε όλο και πιο αποφασιστικά στον χωμάτινο δρόμο. Τα κατάμαυρα μαλάκια του, ήταν κολλημένα πάνω στο βρεγμένο μέτωπο του, και τα καταπράσινα μάτια του, κοιτούσαν μανιωδώς κάθε γωνιά μέσα στο σκοτάδι.
Είχε πλέον χαθεί, για αυτό ήταν σίγουρο. Αποκλείεται να έβρισκε το δρόμο για να επιστρέψει σπίτι του.
Μέσα στο απύθμενο σκοτάδι, του φάνηκε πως είδε λίγο φως να προέρχεται λίγα μέτρα πιο πέρα. Αμέσως γέμισε ελπίδες, άρχισε να τρέχει προς την κατεύθυνση του φωτός, ελπίζοντας πως ίσως να ήταν κάποιο σπίτι, κάποιος συγχωριανός που είχε επιλέξει να μείνει απομονωμένος από το υπόλοιπο χωριό. Προχωρούσε αποφασιστικά, γεμάτος ελπίδες, και όνειρα, σκεφτόταν πως αν υπήρχε κάποιος ενήλικας θα μπορούσε να τον φιλοξενήσει και την άλλη μέρα το πρωί να βρίσκεται και πάλι στην αγκαλιά της μητέρας του, δίπλα στην μικροσκοπική κούνια της αδερφής του.
Φτάνοντας όμως εκεί, προς έκπληξη του, είδε πως δεν υπήρχε κανένα σπίτι, παρά μόνο μία σπηλιά, Μία βαθιά σπηλιά γεμάτη αναμμένους πυρσούς.
Όλο του το είναι του φώναζε να απομακρυνθεί και να φύγει μακριά από εκεί, όμως κάτι σε αυτήν την σπηλιά τον τράβαγε, κάτι τον έλκυε τόσο, έτσι σήκωσε το μικροσκοπικό του ποδαράκι και μπήκε μέσα στην σπηλιά αφήνοντας το σκοτάδι να τον καταπιεί, χωρίς κανείς να μπορεί να μάθει που ήταν. Μένοντας πάντα ένα μυστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου